ik was 42 jaar toen mijn leven even stilstond.. Het begon in een periode dat ik heel hard werkte, ik werkte als dakdekker, het was zwaar fysiek werk en ik maakte hele lange dagen van ‘s ochtends 6 uur tot 11 uur ‘s avonds, en ik lette niet zo op mijn lichaam.. Ik had wat pijn in mijn buik, maar negeerde het zoveel mogelijk totdat het zo erg werd dat ik echt verging van de pijn. Ik had zulke erge pijnaanvallen in mijn maagstreek en onderin mijn buik, dat ik helemaal krom lag van de pijn, ik kon helemaal niks meer dan. De pijn werd zo erg dat ik acuut in het ziekenhuis opgenomen moest worden. Daar dachten ze eerst dat het mijn galblaas was. Ik ben toen meteen geopereerd, en ze hebben de galblaas verwijderd. Maar tijdens de operatie stopte mijn hart er opeens mee. Ze hebben toen mijn hart weer aan de praat gekregen door me elektrische schokken te geven. Na de operatie, toen ik een beetje bijgekomen was kwam de chirurg naar me toe, en hij zei,  het was je gal helemaal niet, het is je hart. Je hart werkt nog maar voor 19 %. En dat is niet best. Ik schrok daar wel van, en hoe nu verder vroeg ik. Hij zei, er zijn twee opties, een harttransplantatie, maar er is natuurlijk niet direct een ander hart beschikbaar. We kunnen ook kijken wat we met medicijnen kunnen bereiken. Ik dacht laten we maar met medicijnen beginnen. Zo gezegd zo gedaan. Ik begon met medicijnen, en dat ging eigenlijk best goed, althans het werd iets beter. Na een tijd zat mijn hart op 23%. Maar verder kwam ik niet. De cardioloog zei, dit is het maximale wat we kunnen bereiken met medicijnen, we kunnen niet meer doen. Je zult een harttransplantatie moeten overwegen of het gewoon rustiger aan gaan doen. En dat heb ik gedaan, mijn conditie was echt minimaal, ik werkte elke dag een beetje, maar het ging eigenlijk niet. Bij elke controle bleef de waarde op 23 % staan.

Na ongeveer 2 jaar ben ik een keer met mijn vrouw op consult bij Jim Fernand i.v.m. klachten van mijn vrouw. Na afloop van het consult vraagt Jim aan mij of hij misschien ook iets voor mij kan doen. En toen zei ik, nou aan mij is niet meer zoveel te doen, ik heb een hart wat nog maar voor 23% werkt. Toen zei Jim, nou als je wil zou ik er toch wel even naar willen kijken. Ik zei oké, maar ik verwachtte er eigenlijk niet zoveel van. Toen heeft ie me getest, en hij zei dat hij dacht dat hij nog wel wat voor me kon doen. Ik bleek een virale infectie van mijn hartzakje te hebben. Ik ben toen begonnen met een protocol en gaandeweg bleken er ook nog wat andere dingen te spelen, zoals een B12 tekort, en ik kreeg ook iets om mijn hart te regenereren. Lang verhaal kort, na een jaar lang bij Jim onder behandeling te zijn geweest kwam ik weer in het ziekenhuis, en na alle controles kwam de cardioloog naar me toe en hij zei, ik snap er helemaal niks van, je hart zit nu op 38 %. Wij kunnen dit niet verklaren, de enige medicijnen die ik kreeg waren plastabletten en die konden die verbetering niet veroorzaken. Hij vroeg of ik iets anders gedaan had. Ik heb toen gewoon eerlijk verteld dat ik bij een orthomoleculair genezer onder behandeling was. De cardioloog zei, als jij daar in gelooft moet je dat doen, maar wij kunnen hier niks mee. Hij vroeg verder ook niet door wat de diagnose of behandeling van Jim inhield. Ik zei het is toch niet alleen een geloof, je ziet het toch aan de uitslagen, maar hij zei, nee zo werkt het niet. Ik zei ik denk wel dat het werkt dus ik blijf gewoon doorgaan met de orthomoleculaire behandeling.

Al die jaren ben ik elk jaar op controle geweest en steeds maakten ze een hartfilmpje. Nu zijn we 25 jaar verder, ik ben inmiddels 68 jaar, en ik was kort geleden weer bij de cardioloog in Blaricum, de polikliniek van het UMC, en zij zegt ik heb goed nieuws voor u. Uw hart zit nu tussen de 46 en 50 %. Ik vertelde haar weer hetzelfde verhaal over Jim etc. En ze zegt, ja ja ja ik zie het hier nu wel met mijn eigen ogen, maar wij kunnen hier niks mee. Ik zei ik denk toch dat jullie ergens iets missen, want dit is toch raar.

Ik voel me nu nog steeds hartstikke goed, ik zou eigenlijk met pensioen moeten, maar ik werk nog steeds als dakdekker, en ik sport regelmatig. Het enige probleem wat ik nog heb is dat ik verslaafd ben geraakt aan slaaptabletten. toen ik in het ziekenhuis lag hebben ze me slaaptabletten gegeven en daar ben ik nog steeds niet van af. Verder slik ik alleen plastabletten en sinds kort bloedverdunners op advies van mijn huisarts i.v.m. mijn leeftijd.

Een paar maanden geleden heeft Jim me weer enorm geholpen. Ik kon op een gegeven moment niet meer plassen. Na 2 dagen ging ik naar de huisarts, die me op de bank legde en mijn buik beklopte. Hij zei je zit helemaal vol, ik zal je moeten katheteriseren. Ik zeg alsjeblieft niet, dat doet zo’n pijn, maar hij zei dat het niet anders kon, het moet gebeuren. Dus hij gaat  me katheteriseren, het deed verschrikkelijk veel pijn, maar er gebeurde niks, er kwam niks uit.

Hij zegt dan moet je morgen naar het ziekenhuis, en dan moet je eerst 2 glazen water drinken, zodat ze een echo kunnen maken. Ik protesteerde, 2 glazen water, dat kan er echt niet meer bij, ik sta nu al op knappen. Maar hij zag geen andere optie.

Diezelfde avond heb ik Jim opgebeld, hij heeft me getest en mijn blaas bleek vol met gruis te zitten. Hij heeft me speciale kruidentabletten gegeven in hoge dosis. Die nacht om 3 uur kon ik weer plassen, en daarna had ik helemaal geen klachten meer.

Hans