Het begon in 2003. Tijdens een fietstochtje zag ik dat mijn vrouw Sannie  enorm aan het slingeren was. Ze kon gewoon niet recht fietsen. De huisarts stuurde ons meteen door naar de neuroloog. In Groningen hebben we verschillende onderzoeken gehad. Er werd gezegd  dat het een Progressieve vorm van MS was, maar geen MS. Maar wat is het dan wel, vroegen wij. Hier hadden ze geen antwoord op.

We zijn uiteindelijk 5 jaar aan het dokteren geweest in Groningen. Ondertussen ging Sannie heel erg achteruit, op een gegeven moment kon ze ook niet meer recht lopen, het was net of ze dronken was. Dit noemen ze ataxie. Ook ging ze steeds moeilijker praten, en ze kon haar ogen niet goed focussen, waardoor ze niet goed kon zien. Ook had ze een heel raar gevoel in haar hoofd, geen hoofdpijn .

Er werd ons gezegd dat we  niet overal naar toe hoefden te gaan, want die zouden het ook niet weten .

Uiteindelijk zijn we toch verder gaan zoeken en in 2008 zijn we naar een ziekenhuis in Leuven in België gegaan. Daar zijn we heel veel keren geweest,

Er zijn heel veel scans van haar hoofd gemaakt en daar hebben ze eerlijk gezegd: “wij weten niet wat Sannie heeft , we kunnen er ook geen naam aan geven” .

In de tussentijd kreeg Sannie ook enorme last van hartkloppingen, haar hart ging heel erg tekeer, en ze was zo doodmoe dat ze alleen nog maar op bed kon liggen. Ze kon niet eens haar arm optillen. De internist constateerde een te hard werkende  schildklier.

Sannie moest schildklierhormonen Thyrax  en  Strumazol gaan slikken. Er werd bij gezegd:  “ daar kom je nooit meer van af “.

Via onze buurvrouw hoorden wij van Jim.

In 2011 hebben we een afspraak gemaakt .

Uit het onderzoek van Jim bleek dat Sannie een benzeen vergiftiging had. Benzeen is o.a. afkomstig van uitlaatgassen. Wij hadden een bedrijf in landbouwmachines en de garage waar al die machines gerepareerd werden stond letterlijk tegen ons huis aan, dus de dampen ademden we elke dag in. Volgens Jim veroorzaakte deze vergiftiging zowel de schildklierklachten als de neurologische klachten. Hij zei er wel bij dat er schade was in het hoofd van Sannie die niet meer hersteld kon worden.

Sannie kreeg een protocol om het gif af te breken, en wat er daarna gebeurde is onvoorstelbaar. Binnen twee weken knapte ze op, de vermoeidheid verdween helemaal, en de bloedwaardes van de schildklier waren weer normaal. Na een maand stopte ze met de Thyraxen Strumazol. De Internist wist niet wat hij zag.  Hij heeft nooit gevraagd waar wij geweest waren.

Haar neurologische klachten zijn sindsdien gestabiliseerd, en ze is helemaal niet meer achteruit gegaan.

Sannie en Lau