In oktober 2010 werd bij mij voor de derde keer borstkanker geconstateerd. Na een operatie werd ik doorverwezen naar de afdeling oncologie in het ziekenhuis. Naast regelmatige controles kreeg ik een hormoonkuur voorgeschreven, vijf jaar lang zou ik een hormoonpreparaat (o.a. Aromasin) moeten slikken om te voorkomen dat de kanker nog een keer terug zou komen.

​In augustus 2014 voelde ik me steeds zieker worden. Als ik een paar dagen stopte met de Aromasin knapte ik wat op. Na overleg met mijn oncoloog probeerde ik vergelijkbare hormoonpreparaten in de hoop dat ik daar beter op zou reageren, maar ik werd er nog zieker van dan ik al was. Ik ging dus door met het nemen van Aromasin. Buiten het gegeven dat ik me ziek voelde was er nog iets anders dat me opviel in het dagelijks leven: soms reageerde ik buitensporig op een klein voorval, soms reageerde ik helemaal niet op een situatie die daar wel om vroeg. Ik kan me nog herinneren dat ik in die periode om een uur of twee in de middag een bijna-ongeluk had op een rotonde. Ik ontweek routinematig de auto die op me af kwam en reed gewoon naar huis. Pas om een uur of tien ‘s avonds kwam de schok, omdat ik pas toen besefte dat ik een paar uur daarvoor ternauwernood aan een zeer gevaarlijke situatiewas ontsnapt. Ik begreep mijn reacties niet, maar parkeerde ze zonder er al te veel over na te denken.

​In de maanden die volgden werd ik steeds beroerder. Mijn oncoloog adviseerde me routinematig om door te gaan met de behandeling, aangezien ik daarmee mijn kans op terugkeer van kanker zou verkleinen. Begrijpelijk, maar ik vond het steeds moeilijker worden. Uiteindelijk, op een ochtend eind november pakte ik de pillen uit de la, keek er naar en legde ze weer terug. Ik kon het niet meer opbrengen om ze te slikken.

​Ik besloot de behandeling te staken. Dit betekende dat ik wat mijn oncoloog betrof was uitbehandeld. Ineens was ik door al mijn opties heen. Ik raakte in paniek en kon de gedachte niet loslaten dat het niet lang zou duren voor ik weer kanker zou krijgen. Hoe kon ik deze situatie vanuit een bepaalde rust onder ogen zien en vertrouwen hebben in de toekomst? Dat leek totaal onhaalbaar. Ik voelde me uitgeput, ziek en kon geen oplossingen bedenken. Wat kon ik nu nog doen?

​Via-via werd ik gewezen op de site van Jim Fernand. Ik las de informatie en half december stuurde ik een uitgebreide mail naar de praktijk, met informatie over mijn ziektegeschiedenis, en vroeg ik om een consult. Ik wachtte tien dagen en belde daarna naar de praktijk. Het liep tegen Kerst en ik werd voortdurend overvallen door grote onrust en angst. Een paar dagen later belde Jim me met een uitgebreide uitleg over zijn testmethode, de kosten, de noodzaak van een tweede consult op korte termijn, etc. Ik hoorde het allemaal aan. Het leek me eigenlijk niet waarschijnlijk dat dit iets zinnigs zou opleveren. Het gebruiken van mijn eigen spierreflex om problemen te constateren was mij totaal onbekend. Het feit dat mijn lichaam mogelijke ziektes of tekorten zelf kon aangeven leek me onwaarschijnlijk. Dat zou namelijk betekenen dat mijn lichaam alle antwoorden al had en dat het dus een kwestie was van de juiste testmethode combineren met de juiste persoon, voor de juiste interpretatie. Ik kon me er niets bij voorstellen. Tegelijkertijd had ik het gevoel dat ik met de rug tegen de muur stond. Wat had ik te verliezen? Ik maakte een afspraak.

Begin januari 2015 kwam ik voor het eerst op consult bij Jim en er volgde een zeer uitgebreide meting via de spierreflexmethode. Ik voelde me onwennig en vroeg me af waar ik nou eigenlijk in beland was. Aan het eind van het consult kwam Jim tot de volgende conclusie: ik had een overdosis propylalcohol in mijn lichaam, wat de verklaring was voor de borstkanker. Dit was voor mij helemaal nieuw. In het ziekenhuis was iets dergelijks niet ter sprake gekomen. Een eventuele chemische overbelasting was ook nooit in een behandelplan meegenomen. Wel was ik in het UMCU een paar keer getest op mogelijke erfelijkheid van borstkanker. Die onderzoeken leverden niets op en er werd geconcludeerd dat er waarschijnlijk wel sprake was van erfelijkheid, maar dat de variant waar het bij mij om ging nog niet wetenschappelijk was ontdekt. Jim vertelde me echter dat je ontgiftingssysteem ook erfelijk is en doorgegeven wordt van generatie op generatie. Dat zou kunnen verklaren waarom de borstkanker steeds terugkwam en waarom die in mijn familie veel voorkomt. Jims tweede constatering was dat ik last had van een toxic brain, een chemische overbelasting in mijn hersenen, wat mijn vreemde reactie op situaties verklaarde. Nogal overdonderd reed ik naar huis. Binnen een paar dagen volgde de tweede afspraak waarin de gevonden resultaten van de eerste sessie werden bevestigd. Ik kreeg een aantal pillen mee naar huis en moest na zes weken terugkomen, zodat we konden testen of de ontgifting goed verliep. Thuis ging ik aan de slag. In de weken die volgden twijfelde ik soms, soms wilde ik er niet over nadenken. Hoe dan ook, ik volgde het voorgeschreven protocol.

​Na drie maanden was de propylalcohol uit mijn lichaam en ik was een stuk minder verward. Toch voelde ik me nog steeds ziek. Door alle behandelingen in de voorgaande jaren was ik teveel uit balans. Er volgden nieuwe afspraken en het duurde zeker een half jaar voor ik me beter ging voelen. Tijdens elk consult vertelde Jim wat er uit de test was gekomen en legde hij duidelijk uit wat de achtergrond was van het gevonden probleem. Gaandeweg kreeg ik ook meer inzicht in seizoensgebonden klachten (schimmels, het effect van langdurige warmte in de zomer, sporen, enz.), en werd me uitgelegd hoe ik ze zelf kon verhelpen. In de jaren die ik bij Jim onder behandeling ben is ook duidelijk geworden dat ik een gevoelige constitutie heb, waardoor ik sneller uit balans ben. Toch is er altijd de mogelijkheid om dat snel bij te sturen, zodat de “schade” meevalt.

​Ik denk nog wel eens terug aan de eerste, lange sessie met Jim. Hoe sceptisch ik toen was. En stil. Die stilte is er al lang niet meer. Jim heeft een zeer aanstekelijke vorm van humor en er valt tijdens een consult soms enorm veel te lachen. Sceptisch ben ik ook niet meer. Het klopt dat mijn lichaam de antwoorden kent, het is een kwestie van op de juiste manier de juiste vragen stellen. Ik heb vertrouwen in de methode, in Jim’s inzichten en zijn heldere uitleg. Wat eind 2014 onhaalbaar leek, is bereikt: de borstkanker is niet meer teruggekomen, er is rust in mijn hoofd en vertrouwen in de toekomst. Ik denk eerlijk gezegd zelden nog na over wat er in het verleden is gebeurd en als ik me er toch zorgen over maak kan ik altijd bij Jim terecht.  

Nu, begin 2019,  voel ik me echt een stuk beter en is mijn energie veel stabieler geworden.

Het was een flinke stap om me aan te melden bij Jim’s praktijk, maar het heeft me veel meer opgeleverd dan ik ooit had kunnen denken.

Thea