Een 1 week nadat ik een coronavaccinatie had gehad moest de huisarts met spoed komen omdat mijn hartslag naar 160 ging. Daarna is het met mijn gezondheid niet meer goed gegaan.

Ik had een torenhoge bloeddruk, ik ging naar de Cardioloog, die gaf mij maar weer een pilletje er bij, waar ik later weer mee stopte omdat ik er zo beroerd van werd. Daarna kreeg ik een blaasontsteking waar ik antibiotica voor kreeg.

Begin oktober werd ik erg ziek: koorts overgeven, diarree en erge hoofdpijn. Maar 20 oktober ging het helemaal mis, Martijn [mijn jongste zoon] was er met zijn vriendin toen ik helemaal bijna van de wereld ging. Heel erge evenwichtstoornis, ik kon niet meer zelfstandig lopen, en ze hebben mij op bed geholpen en de huisartsenpost gebeld. Mijn bloeddruk was 220/120, ik moest mij maar rustig houden en ik kreeg een extra pilletje voor de bloeddruk.

Op 25 oktober ging ik naar de KNO arts, in de arm van een neef, want ik kon niet zelf lopen van de duizeligheid.

Die liet mij een paar testjes doen, en zei dit valt niet meer onder mij, je moet naar de Neuroloog. Het deed denken aan een hersentumor vertelde ze later.

Het bleef slecht gaan, 30 oktober weer een blaasontsteking, en ik viel neer in de hal. Op 31 oktober weer de huisartsenpost gehad, mijn bloeddruk was weer extreem hoog.

Overgeven/ gelijk diarree/ maar ook evenwichtsproblemen en ik bleef maar braken, dagelijks.

De huisarts gaf me 2 keer een ander middel voor overgeven, maar het hielp niet echt, Mijn bloed werd geprikt, urine onderzoek, en ontlasting onderzoek, alles was goed.

Ik bleef vreselijke aanvallen van duizeligheid/ overgeven/en diarree houden, het hield niet op en het ging dagelijks door, ik bleef ook afvallen.

Toen ik op een gegeven ogenblik de huisarts belde, ik blijf overgeven, mijn lichaam houdt geen voeding binnen en ik val maar af, was haar antwoord: ……….ik wil niet meer dat u belt.

En dat heb ik niet meer gedaan, terwijl ik steeds verder achteruit ging. Inmiddels was ik 20 pond afgevallen.

Buurtzorg kwam langs voor douchen, ik kon zelf niets meer, zij zeiden: “ga er maar van uit dat je altijd zo zal blijven”.

In december ging ik naar de neuroloog in Hoorn, die vond het vreemd dat het van het evenwichtsorgaan was, hij liet mij zelf lopen en hij zei: “ je hebt geen Parkinson”.

Er volgde een MRI van hoofd en nek, uitslag was 7 januari en was goed, maar hij had wel gezien dat ik niet in orde was, maar hij wist het verder ook niet.

Toen werd buurtzorg afgezegd, want de MRI was goed, ik stelde mij maar wat aan.

Ondertussen was ik al tijden met vloeibaar eten bezig, ik at wat kwark of soep uit een pak, meer bleef er niet in. Mijn smaak was helemaal weg.

Het ging steeds slechter, ik kon eigenlijk niet meer van bed, maar had niemand die iets voor mij deed, ik had wel een rollator waar ik op kon zitten als ik weer overgaf.

Maar ik had er wel rust in gevonden, dat ik deze aarde zou verlaten.

Ik kon niet meer en was helemaal op.

Mijn zoon Martijn was erg ongerust en we hadden alle dagen wel contact met elkaar en toen viel de naam Jim. Zou die dan nog iets voor mij kunnen doen?

Martijn belde gelijk met Carla en er ging een buisje bloed naar Utrecht en ik kreeg al snel bericht: Virale infectie van Kleine Hersens/Lever/Mild en Nieren.

Wat heb ik gehuild, iedereen vond mij een aansteller en ik moest flinker zijn, allen hielden steeds vol dat het het evenwichtsorgaan was en dat daar niets aan te doen was.

Het was januari en we begonnen met een anti viraal protocol.

Vaak had ik een terugval en gaf ik bijna op, maar altijd sprak Carla mij weer moed in om door te gaan, ze was altijd positief, begripvol, ik belde nooit tevergeefs, en er was altijd tijd voor mij.

Ik had nog 2x een schimmelvergiftiging en nog weer een blaasontsteking, maar ik ging vooruit en ging mij beter voelen en begon weer te leven.

In juni waren al mijn klachten over en kreeg ik het bericht dat het virus uit mijn lichaam was. Wat een overdonderend en fijn gevoel was dat, weer te mogen leven.

Ik ben er zeker van dat Jim en Carla mijn LEVEN hebben gered en daar ben ik dankbaar en blij om, maar ook mijn fantastische zoon die mij altijd steunde, ook al was ik soms vervelend, hij bleef altijd een optimist en trok mij ook altijd weer omhoog. Ik zal nooit vergeten hoe fijn ik ben geholpen naar de genezing.

Mijn KNO arts heb ik verteld van mijn genezing, die was blij voor mij, ze vertelde ook dat het voor hun vaak ophoudt en ze het niet meer verder weten.

Ik wens jullie veel kracht en liefde toe in dit mooie werk en ik hoop dat jullie het nog heel lang mogen doen.

Marja