In 2005 kreeg ik opeens last van opzwellingen. Mijn ogen werden dik, mijn neus en keel gingen dicht. Een aantal keer ben ik met spoed naar het ziekenhuis gegaan, omdat adem halen moeilijk werd. Ik ontdekte dat neusspray mijn neus opende en ik op die manier weer lucht kon krijgen, maar volgens de behandelaars op de SEH was dat onmogelijk. 

Omdat de verschijnselen op een allergische reactie leken ben ik naar een allergoloog gegaan. Hij heeft onderzoeken gedaan, waar eigenlijk geen allergieën uitkwamen. Hij heeft toch anti-allergiemedicatie voorgeschreven, maar het opzwellen ging gewoon door. Uiteindelijk zei hij dat hij niets meer voor me kon doen.

Vervolgens kwam ik bij een KNO-arts terecht. Hij kwam tot de conclusie dat ik een zeer zeldzame afwijking had en ik moest drie keer per dag medicijnen slikken. Ook nu ging het opzwellen toch gewoon door.

Na nog een tijd doortobben, het opzwellen kon immers ieder moment zomaar optreden en dat veroorzaakte grote onzekerheid (nooit zonder zonnebril de deur uit), werd ik eind 2007 op de praktijk van Jim gewezen en dat bleek mijn redding. Jim constateerde dat de opzwellingen ontstonden, doordat de kalium-natriumpomp van mijn cellen niet goed werkte, hierdoor kon ik kalium niet goed opnemen in de cel. Dit had als gevolg dat ik heel veel vocht buiten de cel vasthield. Jim  schreef me kalium en selenium voor. Binnen een week verdwenen alle klachten. In de zomer wanneer ik door zweten veel kalium verlies neem ik het aanbevolen protocol en het opzwellen is tot mijn grote opluchting verleden tijd en is nooit meer terug gekomen.

In september 2017 kreeg ik na een tochtje op een verkeerd afgestelde fiets last van mijn onderrug. Ervan uitgaande dat het een overbelaste of verrekte spier was dacht ik er met behulp van body stress release wel van af te komen. Na een week of vier zat er nog niet echt vooruitgang in en vreesde ik dat er misschien een ontsteking was ontstaan. Ik begon er net over te denken om weer hulp te vragen aan Jim, toen die beslissing voor mij werd genomen. Op een avond kon ik opeens niet meer op mijn rechterbeen staan, mijn kuit voelde volledig verkrampt. Niet alleen kon ik niet meer staan, ik kon ook niet meer zitten en lopen. De volgende dag (vrijdagavond!) kon ik gelukkig gelijk bij Jim terecht. Liggend op de achterbank van de auto ben ik naar hem toegebracht. 

Na onderzoek bleek dat het niet om een eenvoudige verrekking of een ontsteking ging, maar dat de aderen in mijn rechterbeen en hals bijna volledig waren dichtgeslibd met calcium. Ik had een biologische index van 21 (de hoogste) en had geen dag later moeten komen. Het was een behoorlijke schok om te horen dat ik een potentieel levensbedreigende lichamelijke conditie had zonder er iets van gemerkt te hebben. 

Jim heeft mij een protocol gegeven en na een paar weken kon ik weer lopen, staan en zitten. Ik doe vier keer per jaar een onderhoudskuur om te zorgen dat de aderen mooi schoon en open blijven. 

Elisabeth